﴿مَنْ ذَا الَّذي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً﴾[1] / ﴿وَ يَأْخُذُ الصَّدَقاتِ﴾[2]

﴿وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادي عَنِّي فَإِنِّي قَريبٌ أُجيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ﴾،[3]

واژهاي در قرآن بسيار پراستعمال است بنام واژه تقرّب، قُرب، قربان و نظاير آن. انسانها در سايه ايمان به خدا به او متقرّب ميشوند. يک بحث اين است که خدا به انسان نزديک ميشود، يک بحث اين است که انسان به خدا نزديک ميشود. خيلي فرق ميکند! آن وقتي که خدا متنزلانه ميآيد و دستگيري ميکند و انسان را از سطح طبيعت به اوج ملکوت ميبرد، در اين مراحل، انسان مراحل نازلهاش را طي ميکند. ولي در مراحل عاليه، انسان به خدا نزديک ميشود. آنگاهي که خدا به انسان نزديک ميشود. اينها تنزل ربوبي است براي اينکه انسان خاکي را افلاکي کند. انسان اهل سرا را اهل ثريا بکند. جايگاه انسان را از سطح زمين به اوج آسمان ببرد.

اما وقتي انسان آسماني شد، ثريايي شد، ملکوتي شد، آنگاه مقامي براي انسان است که آن مقام انسان را به ساحت الهي مينشاند.

اگر اين قُرب اتفاق بيفتد و انسانها در سايه اين عبادات و اين اطاعتها و امثال ذلک، اين قُرب را احساس کنند، باعث ميشود که نوع حياتشان و زندگيشان به گونه ديگري بشود. اين قُرب که يک قُرب لفظي و اعتباري و انتزاعي و ذهني نيست! اين قُرب با انسان به گونهاي عمل ميکند که انسان احساس ميکند در همه امور پشتيباني دارد. امري حاضر، ناظر، شاهد در کنار او است و او را دارد به سمت خواستههاي اصلياش هدايت ميکند.

جهت دسترسی به متن کامل سخنرانی اینجا کلیک کنید.