﴿إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُه‏﴾[1]

پرده ديگري که باز در قرآن راهنمايي ميکند و ما را به اين امر آشنا ميکند، مسئله صعود است. صعود، رفعت! آيا انسان صاعد است؟ آيا انسان رفعت پيدا ميکند؟ آيا انسان به سمت پروردگار عالم در حرکت است؟ اين يعني چه؟ با تصريح قرآني را ما روبرو هستيم، بله: انسان رفعت مييابد. صعود و رفعت را خداي عالم براي انسان تصريح کرده است؛ يعني اين اتفاق هست. ما اين را غريب ندانيم، بيگانه ندانيم، با اين مفاهيم و اين حقائق از نزديک آشنا شويم و ارتباط برقرار کنيم و خود را يک موجود صاعد ببينيم. يکي موجودي که در حال رشد و تعالي است. عمل صالح انساني انسان را رفيع ميکند. اگر جان انسان به توحيد طهارت يافت که کلمه طيبه است، در کنار آن کلمه طيبه، عمل صالح انسان را رفعت ميدهد؛ يعني ﴿مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثي‏ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً﴾[2] اين حيات طيبه که در زمين نيست، در زمين که ما نميتوانيم حيات طيبه پيدا کنيم! حيات طيبه در ملکوت است، در باطن همين زمين است، در جان انساني است. اما با دو بال حُسن فاعلي و حُسن فعلي، اين اتفاق خواهد افتاد.

نتیجه: بنابراين تصريح ديگر اين است که انسان اهل صعود است، اهل رفعت است. انسان در مسير تعالي و رشد به سمت پروردگار عالم است؛ اما آنچه که انسان را به اين جايگاه ميرساند، مسئله ايمان است. اين انسان مؤمن است که در سايه کلمه طيبه و عمل صالح اين رشد را خواهد داشت.