﴿وَ إِنَّا إِلى‏ رَبِّنا لَمُنْقَلِبُون‏﴾،

يکي ديگر از واژههايي که بسيار شريف است و ما باز کمتر به آن التفات داريم واژه تقلّب و دگرگوني و تحول وجودي است. يک وقت ميگوييم که ﴿إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‏﴾؛[1] شايد از کلمه رجعت خيلي بار معنايي را نتوانيم فراهم کنيم! اما در کنار رجعت و بازگشت و انابه و امثال ذلک، يک سلسله الفاظي است که اين الفاظ اصلاً در قامتي است که به فهم بشر عادي نميرسد. ﴿وَ إِنَّا إِلى‏ رَبِّنا لَمُنْقَلِبُون‏﴾، ما به سمت پروردگارمان تحول و تقلب وجودي پيدا ميکنيم؛ يعني چه اصلاً؟ ﴿وَ إِنَّا إِلى‏ رَبِّنا لَمُنْقَلِبُون‏﴾، نه اينکه بازگشت بکنيم، نه اينکه شما فکر کنيد اين معاد يعني اينکه انسانها از يک مکاني به يک مکان ديگر ميروند! نه، بلکه انقلاب وجودي است، تحول وجودي است، صيروت است: ﴿إِلَي اللَّهِ تَصِيرُ الْأُمُورُ﴾[2] واژهها در اين رابطه فراواناند که اين جهت را در انسان نشان بدهند که انسان به ساحت الهي بازميگردد؛ اما نحوه بازگشتن انسان مثل يک موجود طبيعي و مادي نيست، بلکه با انقلاب وجودي، با تحول وجودي، با تغيير به سمت خدا ميرود.