﴿إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ ٭ فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ﴾[1]

اين عنديت يعني چه؟ اينکه شهدا در مقام عنديت واقع ميشوند و مرزوق عند الله هستند اينها هم هست. اينها عندالله حضور دارند و آن کريمه فوق العادهاي که پايان سوره مبارکه «قمر» است که ﴿إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ ٭ فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ﴾،تقوا انسان را به کجا ميرساند؟ اين مقام عنديت چقدر مقام شريفي است که حق سبحانه و تعالي به اين مقام تصريح ميکند. اگر نبود تصريحات وحي و اگر نبود همانطوري که استاد اشاره فرمودند: ﴿عَلَّمَكُمْ مَا لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ﴾، ما هرگز نميتوانستيم زبان بگشاييم لب بگشاييم و سخن بگوييم که انسانها در مداري قرار ميگيرند که با حق ملاقات ميکنند! و آن کساني که به لقاء حق معاذالله انکار دارند ترديدي دارند، اينها در حوزه کفر قرار ميگيرند. حتماً همه ما حالا ايمان به غيب هم که شده، بله ما ايمان به شهادت ـ خودم را عرض ميکنم ـ نداريم! اما اين از قطعيات ايماني ماست در تصريحات قرآني ماست آن کسي که بلقاء حق اميدوار نباشد و فکر کند که مثلاً معاذالله به لقاء حق نميرسد، چنين انساني از حوزه ايمان خارج است.