یکی از خصیصه های امام علی علیه السلام، مسئله «ایمان به شهادت» است که از مختصات علی بن ابیطالب است و هیچ امری غیب و نهانی ندارد بلکه همه چیز در مشهد او حاضر و ناظر است. نوع انسانها ایمان به غیب دارند، همانطور که ما خدا را می شناسیم اما قدرت حضور در محضر خدا را نداریم، ما به رسالت پیامبر ایمان داریم اما حقیقت رسالت و وحی را نمی شناسیم و نمی بینیم، در باب معاد هم مسئله همینطور است، یعنی همه ما پیروان مکتب اهلبیت عصمت و طهارت به معاد ایمان و باور داریم اما ایمان ما از راه غیب است اما علی بن ابیطالب به این امور ایمان داشته است اما ایمان به شهادت!
امام علی علیه السلام در توحید، عالی ترین مدارج توحیدی را سپری می کند وقتی از حضرت سوال می کنند شما خدا را می بینید؟ حضرت می فرماید من خدایی که نبینم را عبادت نمی کنم، یعنی احدیت خدا را می بینم و بر اساس آن شهود و ایمان به شهادت، خدا را عبادت می کنم، من کسی نیستم که خدا را نبینم و عبادت کنم، البته قطعا این دیدن با چشم سر نیست، چون دیدن خدا با چشم دل و حقیقت ایمان است و چون علی حقیقت ایمان را داشت خدا را مشاهده می کرد و خدایی که مشهود او بود، معبود او بود!
در بحث حقیقت رسالت نیز آن حضرت حقیقت وحی را می دید، فرشته وحی را می دید، آنچه را از وحی که باید می شنید را می شنید و رسول گرامی اسلام خطاب به مولا علی علیه السلام فرمود : «انک تسمع ما اسمع و تری ما اری».
همچنین در بحث ایمان به معاد ، خدای عالم نسبت به انسانها در قرآن می فرماید: « فَكَشَفْنَا عَنْكَ غِطَاءَكَ فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيدٌ» اگر شما در دنیا از دیدن حقیقت معاد در کوری بودید، اکنون این پرده از چشم شما کنار زده شده است، اما علی بن ابیطالب در باب معاد و سایر حقایق می فرماید: « لَوْ كُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ يَقِيناً» اگر همه پرده ها کنار برود، بر ایمان من چیزی نمی افزاید، چون من همه را می بینم و مشاهده می کنم و بر چهره من پرده ای نیست همه این پرده ها کنار رفته و من به معاد، ایمان به شهادت دارم و نه ایمان به غیب.